Rabarber aanplant

Rabarberbos

Gepost op 6 juni 2012 door Gaigien

Het ‘zure matjes effect’.

Een vriendin nam een keer een National Geographic voor me mee omdat er een plaatje in stond van een meer dan manshoge rabarberplant. Dat vond ze wel wat voor mij, omdat ik zo van rabarber houd. In de moestuin bij mijn ouderlijk huis stonden ook een paar rabarberplanten. Als de plant groot genoeg was, kreeg ik van mijn moeder een rabarbersteel en een bakje suiker. Die stengel duwde ik in de suiker, en zo knaagde ik de vezelige zure plant naar binnen. Het ‘zure matjes-effect?’, vroeg collega L. toen ze haar best deed te begrijpen hoe dat in godsnaam lekker kon zijn.

Op het prachtige plaatje uit die National Geographic staat een man in werkmansoveral trots naast zijn enorme rabarberplant die veel groter is dan hij. De man houd een steel van de plant vast. Die is minstens zo dik als zijn pols. Aan de kleding van de man en de kwaliteit van de foto te zien, zal de foto in de jaren 20 of 30 van de vorige eeuw genomen zijn. Ik kan het tijdschrift niet meer vinden. Waarschijnlijk tussen het oud papier terecht gekomen.

Googelend naar dat plaatje kwam ik bij andere foto’s terecht die mijn kwijlklieren op hol deden slaan. Want in plaats van plaatjes van planten zag ik allerlei baksels en andere roze-groenige preparaten: het ‘zure matjes-effect’.

Misschien was het plaatje dat vriendin A. voor me meenam van een Amerikaanse rabarbervariant. In Engeland, in een tuin in Leeds kun je deze ‘Giant Rhubarb’ tegenkomen: Gunnera manicata. Maar die staat, zelf gezien, ook in de Hortus van Leiden, aan de waterkant bij de singel. Maar helaas is dat geen rabarberplant. Waarschijnlijk heet deze in de Engelse volksmond zo omdat hij op een rabarberplant lijkt. Eetbaar is ie niet, jammer. Geen eenderde van mijn tuin onder de pannen. Ik zal het moeten doen met onze eigen Rheum rhabarbarum.