Natuurlijk gun ik ieder organisme een gelukkig seksleven

Gepost op 12 mei 2016 door Corlijn

Hooikoorts, allergie voor rondvliegend plantensperma

Al niezend en snotterend geef ik deze dagen de planten water. De hooikoorts maakt me soms zo radeloos dat ik mijn hoofd in een teil met water wil stoppen om zo te ontsnappen aan de bron van mijn allergie: de pollen van gras. Maar aan gras kun je niet ontsnappen, gras is overal. En gras bloeit vrijwel onzichtbaar, zonder dat wij of de bijen er enig plezier aan beleven.

Wat is dat spul waar de slijmvliezen in mijn mond, ogen, neus en longen zo overstuur van raken? Plat gezegd is het plantensperma, oftewel stuifmeel dat door de wind uit de bloemen wordt geblazen. De meeldraden, de mannelijke geslachtsdelen van gras, produceren een heleboel stuifmeel in hun helmknoppen in de hoop dat de wind in ieder geval één stuifmeelkorrel op het vrouwelijke geslachtsdeel, de stamper, van een leuk bloeiend grasje in de buurt waait. Of 21 kilometer verderop want dat is de afstand die de pollen van gras bewezen hebben te kunnen afleggen.

Natuurlijk gun ik ieder organisme een gelukkig seksleven maar dat van gras is me toch een beetje te gortig. Al dat rondvliegende grassperma heeft ervoor gezorgd dat ik als maagd al leed aan een seksueel overdraagbare aandoening, want zo zou je hooikoorts wel kunnen noemen. Geef mij maar planten die zich niet door de wind maar door bijen en andere insecten laten bestuiven. Die voeden tenminste de bijen en maken ook nog eens prachtige bloemen om bestuivers mee te lokken.

Uit ervaring weet ik dat grasmaaien de ergste hooikoortsaanvallen veroorzaakt. Dat doe ik dus niet meer. Gevolg: het gras in mijn tuin kan ongestoord bloeien. Zou het gras daar allemaal om te doen zijn? Mij ziek maken om me van de grasmaaier weg te houden? Het zou me niks verbazen.