Takkenwijven

Gepost op 17 juli 2016 door Gaigien

Zeven weken lang in het AD

Deze zomer zeven weken lang, vier keer per week, De Groene Vinger in het AD onder de titel ‘Takkenwijven’. Corlijn en Gerda schrijven elkaar over gedachten en observaties in de tuin. Hieronder twee bijdragen.

Ha Gerda,

De muur leeft! Ze moeten er al die tijd al geweest zijn maar opeens zag ik ze in- en uitvliegen: bijen. Ze kwamen uit gaatjes waar vroeger schroeven en spijkers hebben gezeten.

Een van de gaten wordt bewoond door een wilde bij die de Grote bladsnijder wordt genoemd, omdat het vrouwtje stukken uit bladeren snijdt en die gebruikt om haar nestcellen mee te behangen. De mannetjes bemoeien zich daar niet mee. De mijne is ook een man, te zien aan zijn harige, witte voorpoten, die wel bokshandschoenen lijken. Ik ben zo verliefd op zijn grote, glimmende ogen. Maar ik vrees dat hij al verkering heeft, namelijk met een huisjesslak die ook in dat zelfde gaatje woont.

Ik kon me niet voorstellen dat welk dier dan ook uit vrije wil samenleeft met een slak, dus ik wilde mijn bij al bevrijden van zijn slijmerige huisgenoot. Toen zag ik op Facebook een filmpje van een bij die op eigen kracht een spijker van vier centimeter uit zijn huis wist te werken. Dan moet de mijne ook wel die slak buiten de deur weten te zetten als hij hem zat is. En als dat gebeurd is, gaan de Grote bladsnijder en ik trouwen. Wil jij dan ons bruidsmeisje zijn?

Groetjes!
Corlijn

Dag Corlijn,

Niet dat ik een party pooper wil zijn, maar de uitnodiging voor je huwelijk met Grote bladsnijder moet ik helaas afslaan. Je bent namelijk al getrouwd met je appelboom, bessenstruik en rabarberplant.

Al appeletend heb je dat misschien niet door. Je weet pas wat je mist als ze er niet zijn. Als je stopt met je relatie met fruit en verder gaat met je bladsnijderbij heb je kans te sterven aan ‘de pest van de zee’: scheurbuik. Je bindweefsel breekt af en je tanden vallen uit. Blauwe plekken aan de buitenkant van je lichaam, maar ook aan je binnenkant krijg je bloeduitstortingen. Kom je niet op je voornemen terug, dan komt de dood zeker, langzaam en pijnlijk, net als bij de naar schatting twee miljoen zeelieden in de zestiende en zeventiende eeuw. Ook voor hen verliep de scheiding van fruit niet fortuinlijk. De mens maakte zichzelf in de loop van de evolutie afhankelijk van fruitbomen en -struiken en fruit stelt zich in een vechtscheiding nogal passief-agressief op.

Maar goed. In honing zit ook vitamine C. Jammer dat je solitaire bij daar geen voorraden van aanlegt. Dingetje. Houd je het in je achterhoofd bij de boedelscheiding?

Groet, Gerda