We spraken het egeltje streng toe en reden weg

Gepost op 1 september 2016 door Corlijn

Jaren terug reden Co en ik door een prachtig berggebied in Montenegro. Plotseling remde Co en zette de auto langs de weg. ‘En nu ben ik het zat!’ ‘Hè, wat dan?’ riep ik terwijl hij al uitstapte en naar een piepjong egeltje liep dat stil op de weg zat. En toen begreep ik wat hij bedoelde. We hadden onderweg al zoveel doodgereden dieren gezien en deze zou ook zeker platgereden worden als hij daar zo bleef zitten. Voorzichtig tilde hij het egeltje op dat zich tot een bolletje rolde. We spraken hem streng toe, zetten hem in de berm en reden door.

Egeltje in MontenegroOok als we ‘s avonds laat in de tuin zitten hoor ik regelmatig een egel rondscharrelen. Ik hoop natuurlijk dat hij slakken komt eten. Er is genoeg voor een heel egelweeshuis. Uit Duits onderzoek blijkt dat egels zich goed hebben weten aan te passen aan het leven in de stad. Tegen middernacht, als de honden zijn uitgelaten en het stil wordt op straat, worden ze actief. Een rommelige tuin zoals de mijne is een prima leefgebied voor egels. Als je het gevallen blad een beetje laat liggen of in een hoekje veegt, heeft het dier geen zogenaamd egelhotel nodig.


2 augustus 2016 gepubliceerd in AD